Station Utrecht Centraal is een toonbeeld van menselijk vernuft. Gigantische kantoren aan alle kanten, een futuristische stationshal, beton alom en treinen die kriskras door elkaar vertrekken, exact op tijd en compleet zonder botsingen via ingenieuze computersystemen.
Je kunt hier echt onder de indruk raken van wat een mens voor elkaar krijgt. En tegelijk kun je er ook wat ongelukkig onder worden.
Beweging genoeg, maar leven…..?
Al dat beton en metaal is levenloos en geeft amper ruimte aan levende wezens. De mus en zwaluw konden een nest bouwen bij het altaar van de HEERE, maar hier? Ja toch!
Een paar duiven, een paar spreeuwen, toch wel!
Deze middag raakte mij nog iets anders. Ik stond te wachten op de trein naar Woerden. Het perron bleek niet helemaal kaal! Ja, wel onder de overkapping, waar geen regen en zonneschijn bij kon. Maar hier, verder naar achteren, braken plantjes door de voeg omhoog.
Slordig, zou je kunnen denken: slecht bijgehouden….
Nee, levendig!
Niks bijzonders, zou je kunnen denken: gewoon straatspul….
Nee, wondermooi!
Zoals varkensgras. Een laag plantje met bloempjes die amper zichtbaar zijn – maar als je ze van dichterbij bekijkt zijn ze ontroerend mooi, klein roze met wit!
En zo wonderlijk, dat zo’n plantje het overleeft waar mensenvoeten of varkenspoten het keer op keer vertreden.
Bezemkruiskruid stond er ook, een plant die je ook veel langs snelwegen ziet. Een slordige bos, zoals een ouderwetse takkenbezem, maar wonderlijk hoe het zich heeft weten te verspreiden. Naar de vlasbekjes heb ik vooral een poos staan kijken. Een bloempje in allerlei kleuren geel, schitterend gevormd. Wat een sieraad, daar zo tussen het beton. Wat onbegrijpelijk dat het daar stand kan houden, terwijl het zo teer bloeit. God heeft Zijn schepping zo gemaakt, dat er voor elke omgeving wel soorten beschikbaar zijn die het weten te overleven. Zij geven fleur aan grauwheid en hoop in somberheid.
Hoop, daar kunnen we wel wat van gebruiken. In tijden van secularisatie zou je toch kunnen denken dat er van de kerk en het leven niets overblijft? Heel de wereld gaat op Utrecht Centraal lijken: een toonbeeld van menselijk vernuft, maar zonder ruimte voor geestelijk leven.
Maar toch!
Waar regen komt en zonneschijn, daar zal leven zijn. In alle tijden.
‘Er is geen tijd te donker om de Heere te kunnen dienen’, zei ds. D. Bakker al in de 19e eeuw. Zo is het ook. De Heere gaat door met Zijn werk.
Hij is de Bron van het leven, en daarom zorgt Hij voor leven, zelfs op de meest vijandige plaatsen. Misschien maakt u zich zorgen of uw kinderen nog wel kunnen opgroeien als christen. Daar is maar één antwoord op. Het hangt niet in de eerste plaats af van de omgeving, maar in de eerste plaats van de voeding, van geestelijke regen en zonneschijn.
Nu ja, dat is niet helemaal waar. In een natuurgrasland groeien heel wat meer bloemen dan op een perron, dus het maakt wel uit wáár onze kinderen wortelen. En op het perron ging het ook niet overal even goed. Op plaatsen waar veel mensen liepen werden grotere planten meedogenloos platgetrapt. Die kant is er ook.
Als de wereld alle ruimte krijgt, dan zal alle geestelijk leven worden doodgedrukt. Het is dus niet om het even aan welke invloeden we ze blootstellen. Maar hoe de tijden ook zijn: als we ze brengen onder het Woord, in de regen van Gods Geest en onder de zonneschijn van Gods genade, dan zal Hij zorgdragen voor het leven.
Zij zullen u eerbiedig vrezen,
Zolang er zon of maan,
Bij ’t nageslacht ten licht zal wezen,
En op- en ondergaan.
Hij zal gelijk zijn aan de regen,
Die daalt op ’t late gras.
Aan droppels die, met milde zegen,
Besproeien ’t veldgewas.
Tenslotte nog iets over: refo-bashing.
De berichten buitelen in de seculiere media over elkaar heen, over (reformatorische) christenen en hun asociale levenswijze. Zij gedragen zich niet zoals het behoort.
Een reformatorische schoolbestuurder die te vierkante woorden gebruikt wordt maar liefst aangeklaagd. Zijn woorden waren weliswaar niet zo fraai, maar worden er nu echt in Nederland nooit kwetsender woorden gebruikt?
Identiteitsverklaringen op reformatorische scholen moeten worden verboden. Omdat er kwetsende dingen in staan? Welnee, maar omdat van ouders gevraagd wordt (vrijwillig) te onderschrijven dat het huwelijk bedoeld is als een levenslange relatie tussen één man en één vrouw.
Het aanpassen van schoolboeken aan de wensen van reformatorische scholen wordt beticht als ‘censuur’. Terwijl schoolboeken altijd aangepast worden, maar dan aan de liberale meerderheid: zwarte piet is verwijderd, homoseksuele stellen zijn geïntroduceerd, er wordt niet gebeden – en ga zo maar door. Oftewel: op de meeste scholen worden kinderen ‘beschermd’ tegen wat hun ouders verkeerd vinden, maar op reformatorische scholen mag dat niet.
En om een laatste punt te noemen: in plaatsen op de Biblebelt vinden veel coronabesmettingen plaats, en daarom worden ze welhaast als staatsgevaarlijk beschouwd.
Omdat Nederland daardoor gevaar loopt? Welnee.
Omdat de ziekenhuizen daardoor vollopen? Welnee (want er zijn wel veel besmettingen, maar nauwelijks ziekenhuisopnames).
Maar om precies dezelfde reden als de voorgaande drie punten: men kan afwijking niet meer verdragen. Waarom schrijf ik dit?
Niet omdat we onszelf zielig moeten vinden. Petrus schrijft: ‘houdt u niet vreemd over de hitte der verdrukking onder u, die geschiedt tot verzoeking, alsof u iets vreemds overkwame’.
Nou, de verdrukking in de tijd van Petrus was behoorlijk wat heftiger. We moeten ons dus niet verbazen of zielig voelen. Maar we moeten er wel opmerkzaam op zijn. Omdat het ons voor de vraag stelt, of we dit alles echt kunnen ondergaan als christen.
Petrus schrijft: ‘Wat lof is het indien gij verdraagt, als gij zondigt en daarover geslagen wordt? Maar indien gij verdraagt als gij wel doet en daarover lijdt, dat is genade bij God’.
Leven en lijden wij als christen? Dan is dat niet verdrietig, maar zalig.
Daar moeten en mogen we dan onszelf voor over hebben. En dat is de tweede reden.
Er zullen christenen zijn die vanwege de druk maar toegeven. Maar waar het een gewetenszaak betreft is dat nooit op zijn plaats. Wees meegaand inzake uw eigen belangen maar standvastig in de zaak van Christus. We zien nu in twee weken tijd een stortvloed aan kritiek op (reformatorische) christenen maar het is nog maar een klein beetje vergeleken met wat komen kan. Laat u er niet door van uw stuk brengen, maar laat het doen zien op Christus, ‘dewijl ook Christus voor ons (!) geleden heeft, ons een voorbeeld nalatende, opdat gij Zijn voetstappen zoudt drukken’.
