Op een strenge wintermiddag kwamen dronken Russische bewakers de koude cel binnen. Eén van de gevangenen, Nicolaie Moldovae, was dichter en schrijver. Maar hij was ook een oprechte gelovige en leider van een evangelische beweging in de Orthodoxe Kerk. Hij werd voor zijn zendingswerk veroordeeld tot vijf jaar in de onmenselijke Russische gevangenis.
‘Ga op je buik liggen!’ schreeuwde een bewaker tegen Nicolaie.
In zijn dunne shirt en broek lag hij op de ijskoude grond. De bewakers liepen een uur lang met hun zware laarzen over zijn rug, benen en voeten. Toen de bewakers weg waren, knielden medegevangenen bij Nicolaie neer om te zien hoe zwaar hij gewond was.
Tot hun verbazing zei Nicolaie: ‘Ik heb een nieuw lied geschreven terwijl zij over mij heenliepen’. Hij begon te zingen: ‘Laat mij niet alleen over de toekomstige hemel spreken, maar laat mij de hemel en een heilig feest hier hebben’. Nadat Nicolaie vrijgelaten werd uit de gevangenis, doorzocht de communistische politie zijn huis en nam een uniek boek met manuscripten in beslag, waaraan Nicolaie verschillende jaren had gewerkt. Honderden uren kostbaar werk, schrijven en toewijding werden in één ogenblik weggenomen. Na deze gebeurtenis schreef hij weer een lied: ‘Ik aanbid U met dankbaarheid voor alles wat U mij gegeven heeft, maar ook voor al de dierbare dingen die U van mij afgenomen heeft. U doet alle dingen goed en ik zal op U vertrouwen’. Vandaag de dag worden de liederen van Nicolaie Moldovae in zijn hele land gebruikt om God te loven’.
Als je dat leest, dan denk je: Hoe kan zoiets ooit? Mooi om daarom af te sluiten met Petrus Immens:
‘Wij moeten Hem gebruiken als de fontein, de springbron, het kanaal, waardoor alle geestelijke en hemelse zegeningen neerdalen, om wie en door wie God alles mildelijk geeft, zonder verwijten. Wij moeten ons dan maar als armen en ontbloten aanbieden en het hart open zetten, opdat stromen der genade daarin nederdalen’.